10 تکنیک برتر برای تقویت امنیت شبکه شرکت‌ها در 1404

با گسترش فناوری و افزایش وابستگی سازمان‌ها به شبکه‌های کامپیوتری، تهدیدات سایبری نیز به‌طور مداوم در حال تکامل هستند. حملاتی مانند نفوذ به شبکه، بدافزارها و سرقت اطلاعات می‌توانند خسارات جبران‌ناپذیری به شرکت‌ها وارد کنند. بنابراین، آشنایی با تکنیک‌های نوین و مؤثر در حوزه امنیت شبکه، برای حفاظت از داده‌ها و اطمینان از تداوم کسب‌وکار ضروری است.

1- پیاده‌سازی مدل امنیتی اعتماد صفر (Zero Trust)

مدل امنیتی اعتماد صفر (Zero Trust) یکی از پیشرفته‌ترین رویکردها در حوزه امنیت سایبری است که بر اصل «هرگز اعتماد نکن، همیشه تأیید کن» استوار است. در این مدل، هیچ کاربر یا دستگاهی به‌طور پیش‌فرض قابل‌اعتماد نیست و برای دسترسی به منابع شبکه، باید فرآیند احراز هویت و تأیید دسترسی را طی کند. این رویکرد، پاسخی به چالش‌های امنیتی عصر دیجیتال است که در آن تهدیدات داخلی و خارجی به‌سرعت در حال افزایش هستند.

برای پیاده‌سازی اعتماد صفر، ابتدا شناسایی دقیق کاربران، دستگاه‌ها و منابع شبکه ضروری است. هر کاربر و دستگاه باید به دقت طبقه‌بندی شوند و دسترسی آن‌ها به منابع شبکه بر اساس اصل حداقل دسترسی (Least Privilege) محدود شود. این اقدام تضمین می‌کند که کاربران تنها به داده‌ها و ابزارهایی که برای انجام وظایف خود نیاز دارند، دسترسی داشته باشند.

استفاده از فناوری‌هایی مانند احراز هویت چندعاملی (MFA) و رمزنگاری داده‌ها از الزامات این مدل است. احراز هویت چندعاملی با افزودن لایه‌های امنیتی به فرآیند ورود کاربران، احتمال دسترسی غیرمجاز را به‌طور قابل‌توجهی کاهش می‌دهد. رمزنگاری نیز اطمینان می‌دهد که حتی در صورت دسترسی غیرمجاز، داده‌ها قابل سوءاستفاده نخواهند بود.

علاوه بر این، مدل اعتماد صفر نیازمند نظارت مداوم بر رفتار کاربران و دستگاه‌ها است. ابزارهای تحلیل رفتار و مانیتورینگ شبکه می‌توانند هرگونه فعالیت مشکوک یا غیرعادی را شناسایی و هشدارهای لازم را صادر کنند. این نظارت مداوم، امکان شناسایی سریع تهدیدات و واکنش به آن‌ها را فراهم می‌کند.

مزیت اصلی مدل اعتماد صفر، افزایش امنیت کلی شبکه و کاهش احتمال موفقیت حملات سایبری است. با اجرای این رویکرد، سازمان‌ها می‌توانند از داده‌های حساس خود محافظت کنند و محیطی امن‌تر برای فعالیت‌های دیجیتال فراهم آورند. هرچند پیاده‌سازی این مدل ممکن است چالش‌هایی به همراه داشته باشد، اما سرمایه‌گذاری در این حوزه، گامی حیاتی برای مقابله با تهدیدات سایبری مدرن است.

2- استفاده از هوش مصنوعی و یادگیری ماشین در شناسایی تهدیدات

هوش مصنوعی (AI) و یادگیری ماشین (ML) نقش اساسی در ارتقای امنیت سایبری و شناسایی تهدیدات ایفا می‌کنند. این فناوری‌ها به سازمان‌ها کمک می‌کنند تا با تحلیل دقیق حجم عظیمی از داده‌ها، الگوهای مشکوک را شناسایی کرده و به تهدیدات سایبری واکنش نشان دهند. برخلاف روش‌های سنتی که به قوانین ثابت و نظارت دستی متکی هستند، AI و ML با یادگیری از رفتارهای عادی شبکه و کاربران، توانایی شناسایی تهدیدات پیچیده و ناشناخته را دارند.

یکی از اصلی‌ترین مزایای استفاده از هوش مصنوعی در امنیت سایبری، تشخیص تهدیدات در زمان واقعی است. این فناوری با تحلیل داده‌های ترافیک شبکه، ایمیل‌ها و فعالیت‌های کاربران، می‌تواند فعالیت‌های غیرعادی یا مخرب را بلافاصله شناسایی کرده و به تیم امنیتی هشدار دهد.

هوش مصنوعی همچنین قابلیت مقابله با حملات سایبری پیشرفته مانند حملات فیشینگ و بدافزارها را دارد. الگوریتم‌های یادگیری ماشین با تحلیل ویژگی‌های این حملات و تطبیق آن‌ها با نمونه‌های شناخته‌شده، به شناسایی و جلوگیری از آن‌ها کمک می‌کنند.

یکی دیگر از کاربردهای هوش مصنوعی، پیش‌بینی تهدیدات آینده بر اساس داده‌های تاریخی است. با استفاده از تحلیل‌های پیش‌بینی‌کننده، سازمان‌ها می‌توانند اقدامات پیشگیرانه‌ای برای مقابله با حملات سایبری احتمالی انجام دهند.

در عین حال، هوش مصنوعی با خودکارسازی وظایف امنیتی، کاهش بار کاری تیم‌های امنیتی را نیز به همراه دارد. این ویژگی باعث می‌شود که تیم‌ها بتوانند بر روی مسائل پیچیده‌تر و استراتژیک‌تر تمرکز کنند.

با وجود این مزایا، باید توجه داشت که هوش مصنوعی نیز به‌تنهایی کافی نیست و نیاز به ترکیب با استراتژی‌های امنیتی جامع و حضور انسانی دارد. این ترکیب به سازمان‌ها کمک می‌کند تا از پتانسیل کامل AI و ML برای مقابله با تهدیدات سایبری بهره‌برداری کنند و امنیت شبکه‌های خود را به سطح بالاتری ارتقا دهند.

3- به‌روزرسانی منظم سیستم‌ها و نرم‌افزارها

به‌روزرسانی منظم سیستم‌ها و نرم‌افزارها یکی از اصلی‌ترین اقدامات برای حفظ امنیت شبکه‌ها و دستگاه‌های دیجیتالی است. این فرآیند، علاوه بر افزایش کارایی سیستم‌ها، نقش حیاتی در پیشگیری از حملات سایبری ایفا می‌کند. بسیاری از حملات سایبری به دلیل وجود آسیب‌پذیری‌های امنیتی در نسخه‌های قدیمی نرم‌افزارها یا سیستم‌عامل‌ها رخ می‌دهد. با انتشار به‌روزرسانی‌ها، توسعه‌دهندگان این آسیب‌پذیری‌ها را شناسایی و رفع می‌کنند تا از نفوذ مهاجمان جلوگیری شود.

به‌روزرسانی‌ها همچنین شامل بهبود عملکرد، اضافه شدن ویژگی‌های جدید و سازگاری بهتر با فناوری‌های روز هستند. این تغییرات می‌توانند تجربه کاربری را ارتقا داده و بهره‌وری را افزایش دهند. به‌ویژه در سازمان‌ها، اطمینان از به‌روزرسانی مداوم سیستم‌های کلیدی می‌تواند از ایجاد اختلالات عملیاتی و تهدیدات امنیتی جلوگیری کند.

فعال‌سازی به‌روزرسانی خودکار یکی از راه‌های ساده برای اطمینان از به‌روز بودن سیستم‌ها و نرم‌افزارها است. با این تنظیم، دستگاه‌ها به‌صورت خودکار نسخه‌های جدید را دانلود و نصب می‌کنند، بدون نیاز به دخالت دستی کاربران.

در نهایت، به‌روزرسانی مداوم باید به‌عنوان یک اقدام پیشگیرانه و ضروری در مدیریت فناوری اطلاعات در نظر گرفته شود. این فرآیند نه‌تنها از امنیت شبکه محافظت می‌کند، بلکه به حفظ اعتماد کاربران و مشتریان نسبت به پایداری و قابلیت اطمینان سیستم‌ها کمک می‌کند.

4- آموزش مستمر کارکنان در زمینه امنیت سایبری

آموزش مستمر کارکنان در زمینه امنیت سایبری یکی از ارکان اساسی برای حفظ امنیت اطلاعات در سازمان‌ها است. بسیاری از حملات سایبری از طریق ضعف‌های انسانی، مانند کلیک روی لینک‌های مشکوک یا اشتراک‌گذاری ناخواسته اطلاعات حساس، آغاز می‌شوند. به همین دلیل، آموزش مداوم به کارکنان درباره تهدیدات و شیوه‌های مقابله با آن‌ها می‌تواند نقش مؤثری در کاهش ریسک‌های امنیتی ایفا کند.

این آموزش‌ها باید شامل آگاهی‌بخشی درباره حملات رایج مانند فیشینگ، مهندسی اجتماعی، بدافزارها و روش‌های نفوذ باشد. کارکنان باید بیاموزند که چگونه پیام‌های مشکوک را شناسایی کنند و از کلیک کردن روی لینک‌ها یا دانلود فایل‌های غیرمطمئن اجتناب نمایند. همچنین، آموزش‌های مرتبط با مدیریت رمز عبور، شامل استفاده از رمزهای قوی و تغییر منظم آن‌ها، اهمیت زیادی دارد.

علاوه بر آگاهی از تهدیدات، کارکنان باید با سیاست‌ها و پروتکل‌های امنیتی سازمان آشنا شوند. آن‌ها باید بدانند که در صورت مشاهده فعالیت‌های مشکوک یا نقض امنیتی چه اقداماتی انجام دهند و چگونه موضوع را به تیم امنیتی گزارش کنند.

برگزاری کارگاه‌ها، وبینارها و جلسات آموزشی منظم می‌تواند کارکنان را به‌روز نگه دارد و اطلاعات آن‌ها را درباره تهدیدات سایبری جدید ارتقا دهد. استفاده از تمرین‌های عملی مانند شبیه‌سازی حملات سایبری (مانند شبیه‌سازی حملات فیشینگ) نیز می‌تواند مهارت‌های کارکنان را در مواجهه با این چالش‌ها تقویت کند.

در نهایت، آموزش مستمر نه‌تنها سطح امنیت سازمان را افزایش می‌دهد، بلکه باعث تقویت فرهنگ امنیت سایبری در میان کارکنان می‌شود. با ایجاد این فرهنگ، امنیت به یک مسئولیت مشترک تبدیل شده و سازمان‌ها در برابر تهدیدات سایبری مقاوم‌تر خواهند بود.

5- استفاده از فایروال‌های پیشرفته و سیستم‌های تشخیص نفوذ (IDS/IPS)

فایروال‌های پیشرفته و سیستم‌های تشخیص نفوذ (IDS) و جلوگیری از نفوذ (IPS) از ابزارهای کلیدی برای حفاظت از شبکه‌های سازمانی در برابر تهدیدات سایبری هستند. این فناوری‌ها با کنترل ترافیک شبکه و شناسایی فعالیت‌های غیرمجاز، نقش اساسی در افزایش امنیت دیجیتال ایفا می‌کنند.

فایروال‌ها به‌عنوان اولین خط دفاعی در برابر تهدیدات خارجی عمل می‌کنند. آن‌ها با نظارت بر ترافیک ورودی و خروجی شبکه، بسته‌های داده‌ای را بر اساس قوانین تعریف‌شده بررسی کرده و دسترسی به منابع حساس را فقط برای کاربران مجاز امکان‌پذیر می‌کنند. فایروال‌های پیشرفته می‌توانند ترافیک را به‌صورت عمیق تحلیل کنند، برنامه‌های کاربردی را شناسایی کرده و تهدیدات پیچیده‌تری مانند بدافزارها و حملات مبتنی بر وب را مسدود کنند.

در کنار فایروال‌ها، سیستم‌های IDS/IPS به شناسایی و مقابله با فعالیت‌های مشکوک و تهدیدات داخلی کمک می‌کنند. سیستم IDS وظیفه نظارت بر ترافیک شبکه را دارد و در صورت شناسایی فعالیت‌های غیرعادی یا الگوهای مخرب، هشدارهایی صادر می‌کند. این هشدارها به تیم امنیتی امکان می‌دهد تا پیش از وقوع حادثه، اقدامات لازم را انجام دهند.

در مقابل، سیستم IPS فراتر از شناسایی عمل می‌کند و قادر است به‌طور خودکار تهدیدات را مسدود کند. برای مثال، اگر ترافیکی حاوی یک بدافزار شناخته‌شده باشد، سیستم IPS می‌تواند آن را قبل از رسیدن به مقصد متوقف کند. این قابلیت برای جلوگیری از حملات سریع و گسترده بسیار حیاتی است.

ترکیب فایروال‌های پیشرفته با سیستم‌های IDS/IPS یک لایه امنیتی جامع‌تر ایجاد می‌کند که از سازمان‌ها در برابر طیف گسترده‌ای از تهدیدات محافظت می‌کند. با استفاده از این ابزارها، شرکت‌ها می‌توانند فعالیت‌های مشکوک را به سرعت شناسایی کرده، از نفوذهای غیرمجاز جلوگیری کنند و سطح کلی امنیت شبکه خود را ارتقا دهند. در نهایت، این فناوری‌ها به کاهش آسیب‌پذیری‌ها و تضمین تداوم عملیات سازمان کمک می‌کنند.

6- رمزنگاری داده‌های حساس در حین انتقال و ذخیره‌سازی

رمزنگاری داده‌ها یکی از مؤثرترین روش‌ها برای محافظت از اطلاعات حساس در برابر دسترسی غیرمجاز است. این فناوری با تبدیل داده‌های خام به فرمت‌های رمزگذاری‌شده، تضمین می‌کند که حتی در صورت دسترسی غیرمجاز، اطلاعات برای مهاجمان غیرقابل استفاده خواهد بود. رمزنگاری داده‌های حساس، چه در حین انتقال و چه در هنگام ذخیره‌سازی، نقش حیاتی در تأمین امنیت سایبری ایفا می‌کند.

در حین انتقال، داده‌ها از طریق شبکه‌های عمومی و خصوصی جابه‌جا می‌شوند و ممکن است در معرض حملاتی مانند شنود یا سرقت قرار گیرند. استفاده از پروتکل‌های رمزنگاری مانند SSL/TLS، امنیت ارتباطات را افزایش می‌دهد. این پروتکل‌ها با ایجاد یک کانال امن، اطمینان می‌دهند که اطلاعات تبادل‌شده بین کاربران و سرورها محافظت شده و قابل رهگیری نیستند.

برای داده‌های ذخیره‌شده، رمزنگاری به شکل دیگری عمل می‌کند. اطلاعات موجود در پایگاه‌های داده، دیسک‌های سخت یا فضای ابری باید رمزگذاری شوند تا در صورت دسترسی غیرمجاز یا سرقت فیزیکی دستگاه‌ها، داده‌ها همچنان ایمن باقی بمانند. الگوریتم‌های رمزنگاری پیشرفته مانند AES (Advanced Encryption Standard) از استانداردهای پرکاربرد برای رمزنگاری داده‌های حساس به شمار می‌آیند.

علاوه بر این، مدیریت کلیدهای رمزنگاری نیز اهمیت زیادی دارد. کلیدهای رمزنگاری باید به‌صورت ایمن ذخیره شوند، زیرا در صورت افشای آن‌ها، رمزنگاری بی‌اثر خواهد بود. استفاده از سامانه‌های مدیریت کلید (KMS) می‌تواند به سازمان‌ها کمک کند تا کلیدهای رمزنگاری خود را به‌صورت متمرکز و ایمن مدیریت کنند.

رمزنگاری داده‌ها نه‌تنها برای حفاظت از اطلاعات حساس ضروری است، بلکه به سازمان‌ها در رعایت قوانین و استانداردهای حریم خصوصی مانند GDPR و HIPAA کمک می‌کند. این فناوری، علاوه بر کاهش ریسک‌های امنیتی، اعتماد مشتریان و شرکا را نیز افزایش می‌دهد و نشان‌دهنده تعهد سازمان به حفاظت از اطلاعات است.

7- پیاده‌سازی سیستم‌های مدیریت دسترسی و احراز هویت چندعاملی (MFA)

سیستم‌های مدیریت دسترسی و احراز هویت چندعاملی (MFA) از مؤثرترین روش‌ها برای افزایش امنیت سایبری سازمان‌ها هستند. این فناوری‌ها با ارائه لایه‌های اضافی امنیتی، از دسترسی غیرمجاز به منابع حساس جلوگیری می‌کنند و اطمینان می‌دهند که تنها کاربران مجاز قادر به دسترسی به داده‌ها و سیستم‌ها هستند.

مدیریت دسترسی (Access Management) شامل تعیین و تنظیم سطح دسترسی کاربران به منابع مختلف است. این سیستم‌ها بر اساس اصل حداقل دسترسی (Least Privilege) طراحی می‌شوند، به این معنا که هر کاربر فقط به منابعی دسترسی دارد که برای انجام وظایف خود به آن‌ها نیاز دارد. این رویکرد، خطر سوءاستفاده از دسترسی‌های غیرضروری را به حداقل می‌رساند.

احراز هویت چندعاملی (MFA) یکی از اجزای کلیدی مدیریت دسترسی است. در این روش، برای تأیید هویت کاربران از دو یا چند عامل احراز استفاده می‌شود. این عوامل می‌توانند شامل چیزی باشند که کاربر می‌داند (مانند رمز عبور)، چیزی که کاربر دارد (مانند کد ارسال‌شده به تلفن همراه) یا چیزی که کاربر است (مانند اثر انگشت یا تشخیص چهره). استفاده از MFA باعث می‌شود حتی در صورت سرقت یا افشای یک عامل، دسترسی غیرمجاز به سیستم‌ها امکان‌پذیر نباشد.

برای پیاده‌سازی مؤثر این سیستم‌ها، سازمان‌ها باید ابتدا دسترسی‌های موردنیاز کاربران را بر اساس نقش‌های کاری تعریف کنند. سپس، ابزارهای MFA مانند Google Authenticator، Microsoft Authenticator یا YubiKey را برای تأمین احراز هویت چندعاملی به کار گیرند. علاوه بر این، لازم است فرآیندهای نظارت و گزارش‌گیری برای شناسایی و رسیدگی به هرگونه تلاش برای دسترسی غیرمجاز تنظیم شوند.

استفاده از سیستم‌های مدیریت دسترسی و MFA علاوه بر افزایش امنیت، به رعایت الزامات قانونی و استانداردهای بین‌المللی مانند GDPR و HIPAA نیز کمک می‌کند. این فناوری‌ها، سازمان‌ها را در برابر تهدیدات داخلی و خارجی مقاوم‌تر کرده و از داده‌ها و منابع حیاتی آن‌ها به‌طور مؤثری حفاظت می‌کنند.

8- انجام ارزیابی‌های منظم امنیتی و تست نفوذ

ارزیابی‌های امنیتی و تست نفوذ از مهم‌ترین گام‌ها برای شناسایی و رفع نقاط ضعف در سیستم‌های سازمانی هستند. این فرآیندها به سازمان‌ها کمک می‌کنند تا پیش از وقوع حملات سایبری، مشکلات امنیتی خود را شناسایی کرده و اقدامات پیشگیرانه را انجام دهند. با انجام این ارزیابی‌ها به‌صورت منظم، سازمان‌ها می‌توانند سطح امنیت شبکه و سیستم‌های خود را بهبود بخشیده و از اطلاعات حساس خود محافظت کنند.

ارزیابی امنیتی شامل بررسی جامع زیرساخت‌ها، نرم‌افزارها و پروتکل‌های امنیتی سازمان است. این بررسی‌ها نقاط ضعف موجود در سیستم را شناسایی کرده و پیشنهادهایی برای رفع آن‌ها ارائه می‌دهند. از جمله مواردی که در ارزیابی‌های امنیتی مورد بررسی قرار می‌گیرند، می‌توان به تنظیمات نادرست فایروال‌ها، ضعف در مدیریت دسترسی کاربران و استفاده از نرم‌افزارهای قدیمی اشاره کرد.

تست نفوذ (Penetration Testing) یک گام عملی‌تر در این فرآیند است که در آن متخصصان امنیت سایبری تلاش می‌کنند تا به سیستم‌ها و شبکه‌های سازمان نفوذ کنند. این تست‌ها معمولاً با شبیه‌سازی روش‌های حملات واقعی انجام می‌شوند و نقاط آسیب‌پذیر در برابر تهدیدات سایبری را به‌طور دقیق شناسایی می‌کنند.

انجام تست نفوذ معمولاً به سه روش انجام می‌شود:

1. Black Box Testing: که در آن متخصصان بدون داشتن اطلاعات اولیه درباره سیستم، تلاش به نفوذ می‌کنند.
2. White Box Testing: که در آن تمامی اطلاعات سیستم در اختیار تیم تست قرار می‌گیرد.
3. Gray Box Testing: که ترکیبی از دو روش فوق است و اطلاعات محدودی درباره سیستم به تیم تست ارائه می‌شود.

پس از انجام ارزیابی‌ها و تست نفوذ، تهیه گزارش دقیق از نقاط ضعف شناسایی‌شده و ارائه راهکارهای عملی برای رفع آن‌ها اهمیت دارد. این گزارش‌ها باید شامل جزئیاتی مانند نوع آسیب‌پذیری، سطح ریسک و اولویت‌بندی برای رفع مشکلات باشند.

در نهایت، انجام ارزیابی‌های امنیتی به‌صورت منظم و تست نفوذ دوره‌ای، به سازمان‌ها کمک می‌کند تا تهدیدات سایبری را پیش از وقوع شناسایی کرده و از امنیت سیستم‌ها و داده‌های خود اطمینان حاصل کنند. این فرآیند، یک سرمایه‌گذاری ارزشمند برای کاهش ریسک‌ها و تضمین تداوم کسب‌وکار است.

9- تدوین و اجرای سیاست‌های امنیتی جامع

تدوین و اجرای سیاست‌های امنیتی جامع یکی از پایه‌های اصلی حفاظت از داده‌ها و سیستم‌های سازمانی در برابر تهدیدات سایبری است. این سیاست‌ها مجموعه‌ای از قوانین، دستورالعمل‌ها و رویه‌ها را تعریف می‌کنند که هدف آن‌ها تضمین امنیت اطلاعات، پیشگیری از نفوذهای غیرمجاز و واکنش سریع به حوادث امنیتی است.

سیاست‌های امنیتی جامع با هدف شفاف‌سازی مسئولیت‌ها و ایجاد هماهنگی در سازمان تدوین می‌شوند. این سیاست‌ها باید تمامی جنبه‌های امنیتی از جمله مدیریت دسترسی، حفاظت از داده‌ها، کنترل‌های فیزیکی و دیجیتالی، و نحوه واکنش به تهدیدات سایبری را پوشش دهند.

با تدوین و اجرای سیاست‌های امنیتی جامع، سازمان‌ها می‌توانند امنیت اطلاعات خود را بهبود بخشیده و از تداوم فعالیت‌های خود در برابر تهدیدات سایبری اطمینان حاصل کنند. این سیاست‌ها نه‌تنها از دارایی‌های دیجیتال محافظت می‌کنند، بلکه فرهنگ امنیت را در تمام سطوح سازمان تقویت می‌کنند.

10- پشتیبان‌گیری منظم از داده‌ها و برنامه‌ریزی برای بازیابی در مواقع بحرا

پشتیبان‌گیری منظم از داده‌ها و برنامه‌ریزی برای بازیابی در مواقع بحران از اساسی‌ترین اقدامات برای حفظ امنیت اطلاعات و تضمین تداوم فعالیت‌های سازمان‌ها به شمار می‌رود. در دنیای امروز، تهدیداتی مانند حملات سایبری، خرابی‌های سخت‌افزاری، خطاهای انسانی یا بلایای طبیعی می‌توانند منجر به از دست رفتن داده‌های حیاتی شوند. با ایجاد نسخه‌های پشتیبان و داشتن یک برنامه دقیق برای بازیابی اطلاعات، سازمان‌ها می‌توانند در برابر این تهدیدات مقاوم‌تر عمل کنند.

پشتیبان‌گیری باید به‌صورت منظم و با روش‌های مختلفی انجام شود. استفاده از پشتیبان‌گیری محلی، مانند ذخیره داده‌ها در سرورها یا دیسک‌های سخت داخلی، می‌تواند برای دسترسی سریع مفید باشد. در کنار آن، ذخیره داده‌ها در فضای ابری به‌عنوان یک روش امن و قابل‌اعتماد برای حفاظت از اطلاعات در برابر خرابی‌های فیزیکی توصیه می‌شود. برای افزایش امنیت، ترکیب این دو روش یا به‌کارگیری سیستم‌های ترکیبی پیشنهاد می‌شود. همچنین، رمزنگاری داده‌های پشتیبان و محدود کردن دسترسی به آن‌ها، احتمال سوءاستفاده را به حداقل می‌رساند.

برنامه‌ریزی برای بازیابی اطلاعات نیز بخش جدایی‌ناپذیر این فرآیند است. این برنامه باید شامل شناسایی داده‌ها و سیستم‌های اولویت‌دار، تشکیل تیم مدیریت بحران و تعریف مراحل بازیابی باشد. آزمایش دوره‌ای این برنامه از طریق شبیه‌سازی بحران‌ها، می‌تواند تضمین کند که سازمان در مواقع اضطراری آمادگی لازم را دارد.

با انجام پشتیبان‌گیری منظم و برنامه‌ریزی دقیق برای بازیابی، سازمان‌ها قادر خواهند بود تا در مواجهه با بحران‌ها، به‌سرعت اطلاعات حیاتی خود را بازیابی کرده و از اختلالات جدی در فعالیت‌های خود جلوگیری کنند. این رویکرد نه‌تنها امنیت اطلاعات را تضمین می‌کند، بلکه به حفظ اعتماد مشتریان و پایداری سازمان کمک شایانی می‌نماید.